The land of nada

جایی برای نگرانی بستن امیدی به این دخیل نیست. سال‌هاست که جوری از تناقضات آدم‌ها رو برگرداندم که حتی جلوه‌ای نورانی از تصورات آینده هم قادر به تغییر این مسیر سفت و سخت تنهایی‌ای که پیش گرفتم نیست. تاکییدی برای احتمال از دست دادن به یکباره‌ی امید نیست وقتی همه‌مان شاهد کور شدن نقطه‌ی امید پرواز به سمت آزادی شدیم. برای من از احتمالات از دست دادن شور و ذوق زندگی نگو وقتی بارها با مرگ روبرو شدم و هنوز ابر سیاهش بالای سرم است و هواش رو نفس می‌کشم. مرا از مرگ آرزوها و امید نترسان ‌که قلبم قبرستان روزهای از دست رفته‌ست. The land of nada...

هیچ چیزی شاعرانه‌تر از ترکیب تنهایی، غربت و موسیقی نیست. غربت فقط برای اینکه ترجیح می‌دادم در خیابان باشم و فریاد بزنم زن، زندگی، آزادی و تن ضحاک بلرزد. تنهایی شاید چون دست زندگی اینطوری رو سر ما کشیده شد حتی اگر یار پشیمان و عاشق، اون‌سر دنیا باشد و پیک بزندو موسیقی برای اینکه تنها راه نجاتم بودهرچند که پرچم اعتراض ما به قول الهه محمدی سیاه است و هر روز روز خشم و عزا. سال پیش امشب، دختری که صدایش را نمیدانم کشته شد و من حس کردم میتوانم صدایی داشته باشم. به یاد ژینا امینی، نیکا شاکرمی، یلدا اقاجانی و محمد حسینی. به یاد حدیث نجفی و محسن شکاری. کومار کرمی و محمدرضا رهنورد. خدانور لجعی و مریم سلیمیان. حنانه کیا و مینو مجیدی. کیان که خود زندگی بود و سارینا و چشمانش. به یاد کشته‌شدگان آبان و مادران دادخواه. به یاد نوید افکاری و معصومیتش.روز ما هم می‌رسد که به جای خاک کردن عزیزانمان، روی قبر ظالمان زمانه برقصیم و حیف که این بچه‌ها نیستند. The land of nada...

الان که توی نقطه‌ی امنی از دنیا نشسته‌ام یا اینطوری بگویم به حالت افقی افتاده‌م و مشغول موشکافی ترس‌های وجودیم شده‌م، به چند روز پیش فکر می‌کنم که در خیابانی راه می‌رفتم که سال پیش احتمال می‌دادم کف آسفالتش خونین خواهم مرد. کاش مرده بودم.

از جنبش گذر کنیم، به کدوم تاریکی روانه شیم؟

The land of nada...